Η λαϊκή αγορά της Ροτόντας

Το περιοδικό Ενενήντα Επτά κυκλοφόρησε σε δεκατρία τεύχη κατά τα έτη 1996 και 1997. Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού έθεσε και την ημερομηνία λήξης της κυκλοφορίας του στις 31/12/1997. Άλλωστε, η λήξη του έτους 1997 σηματοδοτούσε και τη λήξη της θητείας της πόλης της Θεσσαλονίκης ως πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Το περιοδικό αποτελούσε μηνιαία έκφραση όψεων της πολιτιστικής ζωής και των δρώμενων της καθημερινότητας που αφορούσαν στη Θεσσαλονίκη, συνδέθηκε με το Καλλιτεχνικό Πρόγραμμα και τις δράσεις που έλαβαν χώρα υπό τον Φορέα της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, ενώ ταυτόχρονα περιλάμβανε συνεντεύξεις και απόψεις διανοουμένων από την Ελλάδα και το εξωτερικό .

Το τεύχος του περιοδικού που παρατίθεται απεικονίζει όψεις του καθημερινού μέσα από υπαίθριες αγορές που εβδομαδιαίως λειτουργούσαν στο ιστορικό κέντρο της πόλης, τόσο κατά το έτος 1997, όταν δηλαδή η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, όσο και κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας 1990. Σε ένα βαθμό, οι εικόνες και το συνοδευτικό κείμενο των φωτογραφιών αποτυπώνουν το χαρακτήρα της άτυπης δράσης πωλητών που συμμετείχαν στα υπαίθρια αυτά παζάρια κάποτε χωρίς άδεια. Στο παζάρι της Ροτόντας ήταν συνήθης η συμμετοχή μετακινούμενων από πρώην χώρες της ΕΣΣΔ ή από τα Βαλκάνια. Οι νέοι αυτοί αφιχθέντες στην πόλη συχνά, πάνω σε ένα σεντόνι πωλούσαν είδη που μετέφεραν από τους άλλοτε τόπους καθημερινής τους διαβίωσης. Το έντυπο Ενενήντα Επτά αναφέρεται στο χαβιάρι, σε βότκες, στις παλιές φωτογραφικές μηχανές φερμένες από την ανατολική γεωγραφικά Ευρώπη ή ακόμη στα είδη της προίκας που περίσσεψαν από κάποια νοικοκυριά της πρώην ΕΣΣΔ ή που πλέον χρειάζεται να πωληθούν για να εξοικονομηθεί κάποιο εισόδημα. Έτσι, χαλιά και σκεύη οικιακής χρήσης, ήταν αντικείμενα συνήθως παρόντα στη μεγάλη λαϊκή της Ροτόντας. Η έκφραση «έχω κολλάν που δεν ξεκολλάν» ήταν κοινή ανάμεσα σε φίλους που τις Τετάρτες επισκέπτονταν την περιοχή της Ροτόντας για τις αγορές τους σε ό,τι αφορά τρόφιμα, αλλά και -πολύ σημαντικό, είδη ένδυσης. Η υπαίθρια αγορά της Ροτόντας ωστόσο δεν είχε την τύχη να μακροημερεύσει. Το μεγάλο ενδιαφέρον των καταναλωτών για τα είδη που πωλούνταν εκεί ενδεχομένως να στάθηκε και βασική αιτία για την οποία η αγορά αυτή έπαυσε να λειτουργεί, μιας και περιόριζε την εμπορική κίνηση των καταστημάτων λιανικής πώλησης του ιστορικού κέντρου της πόλης. 

Στο ίδιο τεύχος, το περιοδικό Ενενήντα Επτά, περιγράφει συντόμως την αγορά των μεταχειρισμένων ειδών γύρω από το Μπίτ Παζάρ, ενώ μιλά και για τους αυτοσχέδιους πάγκους εντός της Πανεπιστημιούπολης. Παρά την κυκλοφορία των cd, βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή όπου η κασέτα μεσουρανεί και αποτελεί τη φθηνή λύση μετεγγραφής ήχου για τις νεότερες ηλικίες. Μεταχειρισμένα βιβλία πωλούνται στην Αριστοτέλους και ψυγεία, πόρτες και παντζούρια στη Νέα Ελβετία. 

Από το 1997 έως σήμερα οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες υπαίθριες αγορές έχουν παύσει, ενώ άλλες λειτουργούν σε διαφορετικά σημεία της πόλης. Ο κόσμος των υπαίθριων αγορών μοιάζει μη πεπερασμένος. Τρέπεται συνεχώς σε κάτι νεότερο και αποκαλύπτει με τον τρόπο αυτό τις μεταστροφές των κοινωνιών στις οποίες διαβιούμε.