Η Πλατεία Δυρραχίου και οι μετακινήσεις προς την Αλβανία

Η πλατεία απέναντι από το Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης αποτελεί τον τόπο συνάντησης μετακινούμενων από την Αλβανία ήδη από τις αρχές 1990. Στην Πλατεία Δυρραχίου, όπως ονομάζεται σήμερα (παλαιότερα Πλατεία Καραϊσκάκη) στεγάστηκαν πολυάριθμα γραφεία ταξιδίων που ένωναν πόλεις της βόρειας Ελλάδας με διαφορετικές περιοχές της Αλβανίας. Πέραν των ταξιδιωτικών πρακτορείων, γύρω από την πλατεία Δυρραχίου εντοπίζονται ξενοδοχεία, καταστήματα με είδη ερωτικής χρήσης -μιας και για χρόνια η ευρύτερη περιοχή του Βαρδάρη ήταν γνωστή για τα καταστήματα της «Μπάρας» και τις συναντήσεις του αγοραίου έρωτα εντός των οίκων ανοχής και των γύρω ξενοδοχείων, ενώ ταυτόχρονα συνυπάρχουν  παλιοί βιοτεχνικοί χώροι και καταστήματα που πωλούν κινέζικα προϊόντα.  

Κατά τις δεκαετίες 2000 και 2010 τα ταξιδιωτικά πρακτορεια που στεγάστηκαν στην πλατεία Δυρραχίου οργάνωναν καθημερινά ταξίδια προς διάφορες πόλεις της Αλβανίας, συνηθέστερα, με τελικό προορισμό τα Τίρανα. Η πορεία του ταξιδιού που ακολουθούσαν τα λεωφορεία συνήθως σχετιζόταν με τους διαφορετικούς τόπους προέλευσης των Αλβανών μεταναστών που εργάζονταν στην Ελλάδα. Σήμερα, έχει περιοριστεί ο αριθμός των τουριστικών πρακτορείων που πραγματοποιούν δρομολόγια για την Αλβανία, μιας και κάποιοι μετανάστες αλβανικής καταγωγής μετακινήθηκαν εκ νέου στην Αλβανία μετά την οικονομική κρίση, ενώ εκείνοι που παρέμειναν στην Ελλάδα απέκτησαν το δικό τους αυτοκίνητο. Εκτος από τα λεωφορεία,  η ίδια πλατεία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες -από τις αρχές 1990 έως και σήμερα, αποτελεί σημείο αφετηρίας για ταξί/επιβατικά αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης που μεταφέρουν άτομα από τη Θεσσαλονίκη στην Αλβανία. 

Η πλατεία Δυρραχίου, εκτός από τόπος συνάντησης των Αλβανών μετακινούμενων στο κέντρο της πόλης, αποτέλεσε σημαντικό σημείο εύρεσης καθημερινής εργασίας/μεροκάματου για μετανάστες αλβανικής καταγωγής για σειρά ετών. Η θέση της πλατείας στο χώρο, απέναντι από το Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης, στη συγκεκριμένη περιοχή του Βαρδάρη, δρομολόγησε τη σημασία αυτού του μικρού δημόσιου χώρου ως κόμβου συνάντησης, αναζήτησης έρωτα, τροφής, παρέας, μέσου μετακίνησης ή εργασίας για πολλούς ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, ιδιαίτερα από το 1989 και έπειτα.