Η ραπτομηχανή της γιαγιάς από τη Μικρά Ασία

Η Σοφία ήταν εγγονή προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Όταν έλαβε χώρα η συνομιλία-συνέντευξη με τη Σοφία, εκείνη ήταν 63 ετών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αρετσού της Καλαμαριάς και συνέχισε να διαβιεί στη διάρκεια της ζωής της στην ίδια περιοχή. Πρόκειται για τον τόπο της πρώτης εγκατάστασης των προγόνων της κατά τον ερχομό τους από τη Μικρά Ασία. Στη φωτογραφία εικονίζεται η ραπτομηχανή της Μικρασιάτισσας γιαγιάς της. Όπως αναφέρε η  Σοφία «όταν ήρθε από την Μικρά Ασία η γιαγιά μου είχε μόλις παντρευτεί. Η προίκα της ήταν μια ραπτομηχανή και τα ρούχα που φορούσε. Έτσι ήρθε στην Ελλάδα. Δηλαδή, όταν η γιαγιά ήρθε στην Ελλάδα δεν ήξερε ακόμα να ράβει, όμως η ραπτομηχανή ήταν το μόνο απόκτημα που έφερε μαζί της. Γιατί τότε ήταν σημαντική προίκα. Έμαθε να ράβει μετά, δεν έραψε όμως ποτέ για άλλους, μόνο τα ρούχα της οικογένειάς. Μετά τη γιαγιά στην οικογένειά μας δεν έμαθε κανείς άλλος να ράβει. Μόνο εγώ θέλησα να μάθω. Άφησα το σχολείο στα δεκαπέντε μου και άρχισα να μαθαίνω το ράψιμο. Μαθήτευσα μερικά χρόνια. Τώρα έχω τη ραπτομηχανή στο σαλόνι σαν στολίδι, δεν τη χρησιμοποιώ, μπορείς να τη δεις».

Σύμφωνα με τη Hirschon σε πόλεις της Μικράς Ασίας ήταν συνήθης η απόδοση προίκας και με τη μορφή χρυσών νομισμάτων, χρηματικού ποσού, ή και λοιπόν στοιχείων κινητής περιουσίας. Έπειτα από την μαζική άφιξη των προσφύγων στη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα δε μετά το 1922, η ραπτομηχανή ως προίκα που κάποτε αποδόθηκε στην γιαγιά της Σοφία έμοιαζε να φέρει την υλική αλλά και συμβολική αξία ενός αντικειμένου που δύναται να διευκολύνει την καθημερινή επιβίωση ενός νοικοκυριού στο συνοικισμό προσφύγων της Αρετσούς.