Κυριακή Καλογήρου-Καραφέρη, τρόφιμος στο Άσυλο Παιδιού Βόλου

Περίοδος 1937-Φεβρ. 1944 (τα έτη 1940-44 μεταφέρθηκαν στα Άνω Λεχώνια) 

Ορφανή, από γονείς Μικρασιάτες

Πηγή: Λένα Καραφέρη-Κεχαγιά, Τόσο απλό ν΄αγαπάς… Μνήμες από το Άσυλον Παιδιού Βόλου 1937-1944, Βόλος, 2018, σ. 21.

«Στα Παλιά, μπαίνοντας στο Βόλο, μετά το Φόρο, υπήρχε ένα πολύ μεγάλο κτίριο παλιό, κτισμένο επί τουρκοκρατίας. Ήταν ένα διώροφο κτίριο μακρόστενο, ασβεστωμένο, με κεραμοσκεπή. Τα παράθυρα ήταν χωρίς παντζούρια και είχαν σιδερένια κάγκελα. Είχε στην πρόσοψη μία τεράστια πινακίδα, άσπρη με σκούρα γράμματα, που ήταν στερεωμένη πάνω από τα παράθυρα των κοιτώνων μας κι έφτανε μέχρι τα κεραμίδια της σκεπής. Ήταν τόσο μεγάλη, που μπορούσε να διαβάσει κάποιος τα γράμματα από το δρόμο: «ΑΣΥΛΟΝ ΠΑΙΔΙΟΥ ΒΟΛΟΥ». Αυτό το κτίριο αποτέλεσε το σπίτι μου από το 1937 μέχρι το 1940. Ονομάζομαι Κυριακή Καλογήρου-Καραφέρη και στο Άσυλο είχα τον αριθμό 61».

«Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, δε θυμάμαι τίποτα από τα παιδικά μου χρόνια στο σπίτι της Νέας Ιωνίας, ούτε τη γιαγιά μου, που ζούσε ακόμη όταν ήμουν μικρή. Πριν από το Άσυλο, όλες οι αναμνήσεις μου έχουν σβηστεί».

«Τον καιρό που ζούσα εγώ στο Άσυλο, φιλοξενούνταν εκεί εκατό κορίτσια, από πολύ μικρά έως και μεγάλα, μέχρι 25 χρόνων. (…) Οι μεγαλύτερες κοπέλες ήταν για μας απλά «οι μεγάλες». Οι μεγάλες ήταν συνήθως ομαδάρχισσές μας. Τα εκατό κορίτσια ήμασταν χωρισμένα σε δέκα ομάδες των δέκα κοριτσιών».

«Στο Άσυλο υπήρχαν εργαστήρια υφαντικής, πλεκτικής ραπτικής. Εκεί εκπαιδεύονταν και δούλευαν τα μεγάλα κορίτσια, μάθαιναν έτσι ένα επάγγελμα που θα μπορούσαν να εξασκήσουν για βιοποριστικούς λόγους, όταν θα έφευγαν από το Άσυλο». (…) Στα υφαντήρια υπήρχαν αργαλειοί για μονά σεντόνια και ένας διπλός για τα διπλά. Εκτός από σεντόνια, οι κοπέλες του Ασύλου ύφαιναν επίσης τραπεζομάντηλα και πετσέτες φαγητού. Όλα αυτά ήταν για δική μας χρήση, αλλά και για διάθεση στο εμπόριο, για εξασφάλιση πόρων για το Άσυλο».

«Πριν από τον πόλεμο, στο Άσυλο έρχονταν φιλάνθρωποι για να προσφέρουν κάποιο γεύμα ή να κάνουν κάποια άλλη προσφορά. Τις καλές εποχές, οι ευεργέτες ήταν αρκετοί. Μαζευόμασταν τότε όλα τα παιδιά και τους απευθύναμε το ευχαριστήριο τραγουδάκι που ακολουθεί. Πάντα εκείνοι συγκινούνταν και τα μάτια τους γέμιζαν δάκρυα καθώς μας άκουγαν. Μαζί τους κλαίγαμε και εμείς:

Ευεργέτες κατά χρέος, σας ευχόμαστε εκ ψυχής

η καινούργια η ζωή σας να είναι ευτυχής.

Αυτός που μας ακούει από τον Ουρανό

ποτέ δεν αποκρούει δεήσεις ορφανών.

Είναι καλός γνωρίζω, Καλός εις τους καλούς,

θα κάνει, το ελπίζω, τους χρόνους σας πολλούς.

Κινείται του Υψίστου το έλεος πολύ,

όταν για ευεργέτας παιδί παρακαλεί.

Τα Ασυλάκια, τραγούδι των τροφίμων 

Να τα Ασυλάκια που περνούν

κι όλα χαρούμενα με κέφι τραγουδούν

και σφυράνε μ΄ένα εύθυμο σκοπό, 

μέσα απ΄την καρδιά τους που ‘ναι χαρωπός.

Μόνον είς το Άσυλο παιδιά

θα βρείτε ευτυχία και χαρά.

Παν κατασκηνώσεις κι εκδρομές,

παίζουν, τρέχουν, μα και πράξεις κάνουνε καλές,

από πράγματα μαθαίνουν χίλια δυο,

αγαπούν και υπακούν την αρχηγό.

Μόνον είς το Άσυλο παιδιά

θα βρείτε ευτυχία και χαρά.