Το πρώτο μεταπολεμικό γραφείο «τουρισμού και μεταναστεύσεως»

Ο Γεώργιος Πλυμάκης ήταν ο άνθρωπος που ίδρυσε μεταπολεμικά το πρώτο γραφείο ταξιδιών στην Κρήτη. Γνωστός επαγγελματίας των Χανίων ήδη από τη δεκαετία του 1920, ήταν ενεργός στον τομέα του εμπορίου και των τραπεζικών υπηρεσιών. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, το 1946, άνοιξε το Γενικόν Πρακτορείον Ταξειδίων, Τουρισμού και Μεταναστεύσεως «Κρήτη». Οι στόχοι του γραφείου ήταν μακρόπνοοι και καινοτόμοι για την εποχή: «Συμβολή εις την ανάπτυξιν του τουρισμού εν Κρήτη, κυρίως του εξωτερικού τουρισμού και εξυπηρέτησις και διευκόλυνσις των προτιθεμένων να ταξιδεύσουν εις το εξωτερικόν, ώστε να μην υποβάλλωνται εις άσκοπα έξοδα και απασχολήσεις». Το γραφείο του είχε συνεργασίες με μεγάλα πρακτορεία εκτός νησιού και επίσης πρακτόρευσε αρκετά από τα πλοία που εξυπηρετούσαν τη γραμμή Κρήτης-Πειραιά. Συνεργαζόταν, επίσης, με τις αεροπορικές γραμμές που συνέδεαν το νησί με την υπόλοιπη χώρα.

Το γραφείο «Κρήτη» ήταν για κάποια χρόνια το μόνο στην Κρήτη που εξυπηρετούσε όσους αποφάσιζαν να μεταναστεύσουν. Αναλάμβανε την διεκπεραίωση της απαιτούμενης γραφειοκρατίας, πράγμα που απάλλασσε τους υποψήφιους μετανάστες όχι μόνο από τον κόπο που απαιτούσε κάτι τέτοιο, αλλά κυρίως από το ενδεχόμενο λάθους, που θα στοίχιζε την αναχώρηση του μετακινούμενου. Το κόστος αυτών των διαδικασιών δεν ήταν μικρό και ενίοτε οι άνθρωποι δεν διέθεταν το αντίτιμο κατά την αποχώρησή τους από το νησί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Γ. Πλυμάκης παρέδιδε τα απαιτούμενα έγγραφα μετακίνησης και περίμενε την αμοιβή του αφού ο ενδιαφερόμενος εγκαθίσταντο στη χώρα προορισμού, εργαζόταν για κάποιο διάστημα και μάζευε το απαιτούμενο ποσό ώστε να το στείλει στο γραφείο.

Στο γραφείο του Γ. Πλυμάκη σύντομα άρχισε να βοηθάει, κι αργότερα να εργάζεται, ο γιος του Αντώνης Πλυμάκης. Περιγράφει σε άρθρο του στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα το 2013 τις αναμνήσεις του ως παιδί από τον κόσμο αυτόν των μεταναστών: «Αλησμόνητες θα μου μείνουν οι συγκινητικές στιγμές που έζησα, νομίζω το 1958, όταν βρέθηκα στην προβλήτα του πειραιώτικου λιμανιού απ’ όπου αναχωρούσαν τα υπερωκεάνια με τους μετανάστες. Το πλοίο θα σάλπαρε για το μακρινό ταξίδι και όταν έλυναν τους κάβους, τα μαντήλια από το καράβι και την ταράτσα αποχαιρετισμού της προβλήτας να ανεμίζουν μανιωδώς από κάθε ηλικίας και λογής ανθρώπους που λιγώνονταν στο κλάμα. Το πλέον συγκινητικό ήταν το γεγονός ότι εκεί βρισκόταν και μια μικρή μουσική μπάντα, ίσως του Δήμου, και επαιάνιζε το τραγούδι της εποχής της μετανάστευσης: Αντίο εκεί που πας στα ξένα, θυμήσου με κι εμένα που θα σε καρτερώ. Ποιος ξέρει της θάλασσας τ’ αγέρι ξανά αν κάποτε σε φέρει…».